-
Deprem Direnci: Çok Yönlü Yaklaşımlar
Deprem Direnci Menüsü - 13 Ağustos 2025, 16:49

Deprem Direnci: Çok Yönlü Yaklaşımlar

Ali Osman Öncel, İstanbul Üniversitesi-Cerrahpaşa (IUC) Bilim İnsanı

13 Ağustos 2025, 16:49

Özet

Bu çalışma, deprem direncini ekonomik, çevresel, yapısal ve toplumsal açılardan kapsamlı bir şekilde ele alır.

Tarihsel depremlerden elde edilen dersler ışığında, kentsel planlamanın iyileştirilmesi ve sismik teknolojilerin geliştirilmesinin deprem riskini azaltmada kritik rol oynadığı vurgulanmaktadır.

Ayrıca, farklı coğrafyalarda deprem direncinin nasıl şekillendiği ve bu süreçte toplumsal farkındalığın önemi detaylandırılacaktır.

Deprem Direncinde Ekonomik ve Çevresel Faktörler

Deprem direnci, ekonomik koşullardan ve coğrafi risklerden etkilenir.

Japonya’da kişi başına gelir (33.000 USD) yüksek olsa da, 2011 Tohoku depremi (M9.0) sırasında sismik izolasyon teknolojileri yapım maliyetinin 5-10%’unu oluşturduğu için büyük şehirlerde yoğunlaştı; kırsal alanlar ekonomik kısıtlamalar nedeniyle savunmasız kaldı.

Türkiye’de gelir (10.000 USD) Şili’den (15.617 USD) düşük, ancak Şili 2010 Maule (M8.8) sonrası deprem dalgalarını dağıtacak şekilde şehir planlaması yaptı.

Ekonomik refah, altyapı yatırımı olmadan sınırlı kalır.

Pasifik’te depremler daha büyük enerji açığa vurur. 1960 Valdivia (M9.5) Türkiye’nin 1939 Erzincan’ından (M7.9) 1000 kat güçlüydü.

Çevresel faktörler ekonomik kapasiteyi aşabilir. Japonya’da tsunami riski erken uyarı sistemlerini zorunlu kıldı.

Rezonans riski Japonya’da araştırılıyor, Türkiye’de ise bu konuda çalışmalar sınırlı.

Ekonomik refah ve çevresel koşullar, Japonya, Şili ve Türkiye gibi farklı bölgelerde deprem direncini nasıl şekillendirir? Sosyal hafıza, psikolojik travma ve topluluk toparlanmasının uzun vadeli etkileri göz önüne alınarak, ekonomi, çevre bilimi ve sosyolojiden gelen disiplinler arası stratejiler gelecekteki felaketlere uyum kapasitesini nasıl artırabilir?

Tarihsel Dersler ve Yapı Güvenliği

Tarihsel depremler, yapı güvenliğini şekillendirir. 1952 M9.2 Kamchatka depremi 2,336 can kaybına yol açtı; 2025 M8.8 sıfır kayıp verdi. Rusya düşük gelir ($12,000) ile geleneksel yöntemler kullanıyor.

Türkiye’nin 6 Şubat 2023 M7.8 depremi 50,000 kayıp verdi, zayıf kolonlar nedeniyle. Deprem sonrası ölü sayıları güncellenmeyebilir; bu global bir durumdur ve standart hata %10-50 arasında değişir [Jaiswal and Wald, 2010].

Yıkılan bağımsız konut sayısıyla ölüm sayısı arasında Türkiye’de güçlü bir korelasyon var; benzer durum Çin ve İran’da görülüyor [So and Spence, 2013]. Gerçek sayılar eksik olabilir, bu da raporlama hatalarına veya rant amaçlı manipülasyonlara yol açabilir [Ambraseys and Bilham, 2011].

Örneğin, Türkiye’de 2023 depreminde yardım fonlarının kötüye kullanımıyla ilgili bir çete ortaya çıktı; dünya genelinde benzer örnekler Haiti (2010) ve Pakistan (2005) depremlerinde görüldü [Mutter, 2015].

Sismik teknolojiler umut vaat ediyor. Japonya 1995 Kobe (M6.9) sonrası sallantıyı 50-80% azalttı. İstanbul Skytree’nin karşı ağırlık sistemi etkili.

Japonya’da bina ömrü 100+ yıl (*Construction and Building Materials*, 2019), Türkiye’de korozyon 40-50 yıla düşürüyor; 2 yılda bir bakım öneriliyor (*Journal of Structural Engineering*, 2022).

Kentsel Deprem Süzgeç Modeli (KDSM) dayanıklılığı artırır.

Türkiye İstanbul’un risk haritalarını güncelleyebilir. Japonya’da 10,000 jeofizik mühendisi var, Türkiye’de ~5,000, çoğu kamuda.

Japonya, Şili ve Türkiye’deki tarihsel depremler, yapı güvenliği teknolojilerini ve direnç stratejilerini nasıl bilgilendirdi? Tarih, mühendislik ve sosyal bilimlerden gelen disiplinler arası yaklaşımlar, uzun vadeli psikolojik travmayı nasıl hafifletebilir ve deprem bölgelerinde topluluk toparlanmasını nasıl güçlendirebilir?

Farkındalık ve Toplumsal Hazırlık

Toplumsal farkındalık direnci artırır. Şili’de 2010 Maule sonrası eğitimler can kayıplarını 500’e indirdi.

Japonya’nın J-Alert 2011 Tohoku’da milyonları uyardı. Türkiye’de Sındırgı (M6.1) sonrası 40% tahliye prosedürlerini biliyor.

Eğitimler, deprem öncesi risk azaltma (bina denetimi, tatbikatlar) ve anında/sonrası eylemleri (tahliye, ilk yardım) kapsar [Johnson et al., 2014]. Yıllık veya dönemsel tatbikatlar, simülasyonlar ve videolar kullanılır [Ronan et al., 2016].

Örneğin, 100 daireli bir apartmanda tatbikat önerdim, yapılmadı; bina denetimi için imza topladım, yeterli olmadı. Bu, risk azaltmada toplumsal katılımın önemini gösteriyor [Oktari et al., 2018].

Sosyal uyum toparlanmayı güçlendirir. Japonya’da yerel kimlik kurtarma etkili. Türkiye’de 2023’te kırsal zayıflık tepkiyi zorlaştırdı.

Japonya’da jeofizik istihdam güçlü, Türkiye’de sınırlı; az belediyede jeofizik mühendisi var.

Afet iletişimi kritik; Japonya 10 saniye uyarı veriyor.

Türkiye’de AFAD’da erken uyarı sistemi eksik; Sındırgı verileri haritaları güncelleyebilir.

Toplumsal farkındalık ve hazırlık, Japonya, Şili ve Türkiye’de deprem direncini nasıl etkiler? Psikoloji, sosyoloji ve afet yönetiminden gelen disiplinler arası stratejiler, uzun vadeli psikolojik travmayı nasıl ele alabilir ve sosyal hafızayı güçlendirerek gelecekteki afet tepkisini ve toparlanmasını nasıl iyileştirebilir?

Sonuç: Entegre Deprem Stratejileri

Deprem direnci, ekonomi, yapı güvenliği, farkındalık ve çevresel adaptasyonun birleşimidir. Pasifik tsunami riski Şili ve Japonya’yı şekillendirdi.

Türkiye’nin Marmara’ya odaklanması gerektiği düşünülüyor, ancak 6 Şubat 2023 depremi sonrası Japonya ve ABD’den bilim insanları Türkiye’deki zemin koşullarını inceledi [Uysal et al., 2025].

Türk bilim insanlarının yurtdışındaki depremlere katılımı sınırlı; küresel işbirliği, veri paylaşımı ve saha çalışmasıyla risk modelleri gelişiyor [Ismail-Zadeh, 2020]. Deprem bölgelerindeki bilim insanlarının her deprem bölgesinde bulunması ideal olabilir.

Global modeller (Şili planlaması, Japonya teknolojisi) Türkiye’ye rehber olabilir.

Ekonomik dayanıklılık hedef. Christchurch’te “resilience-based design” maliyetleri 30%, toparlanma süresini 6 ay azalttı.

Türkiye’nin 2023’teki 100 milyar dolar zararı dayanıklılığı zorunlu kılıyor. Japonya’da jeofizik mühendisliği gelişmiş, Türkiye’de yetersiz.

Yıkım, zayıf yapılardan ve hazırlıksızlıktan kaynaklanır.

İstanbul’un mahalle analizi riskli alanları önceliklendiriyor.

Entegre deprem stratejileri, Japonya, Şili ve Türkiye gibi farklı bağlamlarda ekonomik, yapısal, farkındalık ve çevresel adaptasyonları nasıl uyumlu hale getirebilir? Sismoloji, sosyoloji ve ekonomiden gelen disiplinler arası içgörüler, insan kaynaklı ve doğal afetlerin sosyal hafıza ve psikolojik travma üzerindeki uzun vadeli etkilerini nasıl hafifletebilir?

Videolar

Ali Osman Öncel – Deprem Tahminleri ve Risk Analizi

YouTube'da izleyin

Ali Osman Öncel – Sismoloji ve Deprem Önlemleri

YouTube'da izleyin

TEDx – Earthquake-Resilient Cities (Lucy Jones)

YouTube'da izleyin

TEDx – Psychology of Disaster Preparedness (Irwin Redlener)

YouTube'da izleyin

Sözlük

Deprem Direnci: Bir topluluğun deprem etkilerine karşı hazırlık yapma, absorbe etme ve zamanında toparlanma yeteneğidir (Patel et al., 2017).

Tsunami Riski: Deprem kaynaklı deniz dalgalarının kıyı bölgelerine zarar verme potansiyeli (Aránguiz et al., 2012).

Sismik İzolasyon: Yapıları deprem sallantılarından koruyan teknoloji, sallantıyı %50-80 azaltır (Satake et al., 2013).

Rezonans Riski: Yapıların doğal frekanslarının deprem dalgalarıyla uyuşması sonucu artan hasar (Earthquake Engineering & Structural Dynamics, 2020).

Kaynakça

  1. TÜBİTAK Bilim Teknik. (2023). Depreme dayanıklı yapılara yönelik yeni teknolojiler. Bilim Teknik, 30, 15-25.
  2. Aránguiz, R., et al. (2012). The 2010 Maule earthquake effects. Earthquake Spectra, 28(S1), 43-65. DOI:10.1193/1.4000021
  3. Yaylalı, Ö. (2023). Deprem dirençli kentler için kentsel deprem süzgeç modeli. Özgür Yayınları, 456, 2484-5662.
  4. Satake, K., et al. (2013). Tsunami source of the 2011 Tohoku earthquake. Earth and Planetary Science Letters, 363, 232-242. DOI:10.1016/j.epsl.2012.11.034
  5. Fedotov, S. A., et al. (1955). The 1952 Kamchatka earthquake. Bulletin of the Seismological Society of America, 45(3), 167-180.
  6. Utsu, T. (2002). Relationships between magnitude scales. Annals of Geophysics, 45(3), 553-565. DOI:10.4401/ag-3520
  7. Ergun, M., et al. (2023). Impact of the 2023 Turkey earthquakes. Nature Geoscience, 16(4), 321-328. DOI:10.1038/s41561-023-01145-6
  8. Galli, P., et al. (2010). L’Aquila earthquake: Lessons learned. Bulletin of Earthquake Engineering, 8(3), 567-583. DOI:10.1007/s10518-010-9185-3
  9. Çelik, F., et al. (2023). Betonarme binaların çok yönlü deprem etkisinde davranışı. IMO Dergisi, 87125, 1-15.
  10. Akkar, S., et al. (2018). Turkish seismic hazard map updates. Bulletin of Earthquake Engineering, 16(5), 1923-1948. DOI:10.1007/s10518-017-0272-5
  11. McNamara, K., et al. (2025). Social identity in community resilience. Ecology & Society, 30(2), Article 12. DOI:10.5751/ES-14567-300212
  12. Özcebe, G., et al. (2025). Multi-hazard resilience assessment. Nature Sustainability, 8(1), 65-78. DOI:10.1038/s41893-024-01389-4
  13. Smith, J., et al. (2023). Communicating for resilience. NAIC Content, CIPR WP 25-02.
  14. US Resiliency Council. (2022). Economic benefits of earthquake-resistant buildings. White Paper Part 2.
  15. Patel, S. S., Rogers, M. B., Amlôt, R., & Rubin, G. J. (2017). What do we mean by 'community resilience'? A systematic literature review of how it is defined in the literature. PLOS Currents Disasters. DOI:10.1371/currents.dis.db775aff25efc5ac4f0660ad9c9f7db2
  16. Imperiale, A. J., & Vanclay, F. (2021). Conceptualizing community resilience: An archaeological analysis of the term's application in disaster research and management. International Journal of Disaster Risk Reduction, 60, 102322. DOI:10.1016/j.ijdrr.2021.102322
  17. Chmutina, K., Lizarralde, G., Dainty, A., & Bosher, L. (2016). Unpacking resilience policy discourse. Cities, 58, 70-79. DOI:10.1016/j.cities.2016.05.017
  18. Cimellaro, G. P., Renschler, C., Reinhorn, A. M., & Arendt, L. (2016). PEOPLES: A framework for evaluating resilience. Journal of Structural Engineering, 142(10), 04016063. DOI:10.1061/(ASCE)ST.1943-541X.0001514
  19. Ostadtaghizadeh, A., Ardalan, A., Paton, D., Jabbari, H., & Khankeh, H. R. (2015). Community disaster resilience: a systematic review on assessment models and tools. PLOS Currents Disasters. DOI:10.1371/currents.dis.f224ef8efbdfcf1d508dd0de4d8210ed
  20. Cutter, S. L., Barnes, L., Berry, M., Burton, C., Evans, E., Tate, E., & Webb, J. (2008). A place-based model for understanding community resilience to natural disasters. Global Environmental Change, 18(4), 598-606. DOI:10.1016/j.gloenvcha.2008.07.013
  21. Jaiswal, K. S., & Wald, D. J. (2010). An empirical model for global earthquake fatality estimation. Earthquake Spectra, 26(4), 1017-1037. DOI:10.1193/1.3479960
  22. Parsons, T. (2008). Earthquake fatality estimation from seismic intensity. Bulletin of the Seismological Society of America, 98(5), 2215-2227. DOI:10.1785/0120070175
  23. So, E., & Spence, R. (2013). Estimating shaking-induced casualties and building damage for global earthquake scenarios. Natural Hazards, 68(3), 1341-1365. DOI:10.1007/s11069-013-0602-4
  24. Manfredi, V., et al. (2023). Building vulnerability and earthquake losses in developing countries. Journal of Earthquake Engineering, 27(8), 1890-1910. DOI:10.1080/13632469.2022.2045109
  25. Ambraseys, N., & Bilham, R. (2011). Corruption kills: Buildings in developing countries. Nature, 469(7329), 153-155. DOI:10.1038/469153a
  26. Bilham, R. (2004). Urban earthquake fatalities: A safer world, or worse to come? Seismological Research Letters, 75(6), 706-712. DOI:10.1785/gssrl.75.6.706
  27. Mutter, J. C. (2015). Disaster profiteering from natural hazards. Disasters, 39(S2), S243-S261. DOI:10.1111/disa.12134
  28. Johnson, L. A., et al. (2014). Disaster education and preparedness: A global review. International Journal of Disaster Risk Reduction, 10, 310-322. DOI:10.1016/j.ijdrr.2014.08.001
  29. Shaw, R., et al. (2004). Community-based disaster risk management in Asia. Natural Hazards Review, 5(4), 181-190. DOI:10.1061/(ASCE)1527-6988(2004)5:4(181)
  30. Ronan, K. R., et al. (2016). Promoting child and family resilience to disasters: Effects, interventions, and prevention effectiveness. Children, Youth and Environments, 26(1), 67-91. DOI:10.7721/chilyoutenvi.26.1.0067
  31. Oktari, R. S., et al. (2018). Participatory approaches in community-based disaster risk reduction. International Journal of Disaster Risk Reduction, 28, 662-670. DOI:10.1016/j.ijdrr.2018.01.030
  32. Uysal, T., et al. (2025). Post-2023 Turkey earthquake fault dynamics analysis. Geophysical Journal International, 220(3), 1456-1470. DOI:10.1093/gji/ggae123
  33. Dryhurst, S., et al. (2022). Global seismic collaboration trends. Earth-Science Reviews, 234, 104123. DOI:10.1016/j.earscirev.2022.104123
  34. Ismail-Zadeh, A. (2020). International cooperation in seismology. Annals of Geophysics, 63(1), GE112. DOI:10.4401/ag-8191
  35. Jordan, T. H. (2008). Earthquake predictability: Role of global seismology networks. Science, 320(5878), 1134-1135. DOI:10.1126/science.1157411
  36. Duman, T. Y., & Emre, Ö. (2013). Seismic hazard assessment of the Marmara region. Turkish Journal of Earth Sciences, 22(4), 539-558. DOI:10.3906/yer-1205-3

Earthquake Resilience: Multi-Faceted Approaches

Ali Osman Öncel, İstanbul Üniversitesi-Cerrahpaşa (IUC) Scientist

August 13, 2025, 16:49

Abstract

This study comprehensively examines earthquake resilience from economic, environmental, structural, and societal perspectives.

It highlights lessons from historical earthquakes, emphasizing the critical role of urban planning improvements and seismic technology development in reducing earthquake risks.

Additionally, it explores how earthquake resilience is shaped across different regions and underscores the importance of community awareness.

Economic and Environmental Factors in Earthquake Resilience

Earthquake resilience depends on economic conditions and geographic risks.

In Japan, with a per capita income of $33,000, seismic isolation technologies, costing 5-10% of construction, were concentrated in urban areas during the 2011 Tohoku M9.0 earthquake, leaving rural areas vulnerable due to economic constraints.

Turkey’s income ($10,000) is lower than Chile’s ($15,617), which implemented city planning to disperse seismic waves after the 2010 Maule M8.8 earthquake.

Economic prosperity is limited without infrastructure investment.

Earthquakes in the Pacific release greater energy. The 1960 Valdivia M9.5 was 1000 times stronger than Turkey’s 1939 Erzincan M7.9.

Environmental factors can exceed economic capacity. Japan’s tsunami risk mandated early warning systems.

Resonance risk is studied in Japan, but efforts in Turkey are limited.

How do economic prosperity and environmental conditions interact to shape earthquake resilience in diverse regions like Japan, Chile, and Turkey, considering long-term effects on social memory, psychological trauma, and community recovery, and what interdisciplinary strategies from economics, environmental science, and sociology can enhance adaptive capacity for future disasters?

Historical Lessons and Structural Safety

Historical earthquakes shape structural safety. The 1952 M9.2 Kamchatka earthquake caused 2,336 deaths, but 2025 M8.8 had zero losses. Russia uses traditional methods with low income ($12,000).

Turkey’s 6 February 2023 M7.8 resulted in 50,000 deaths due to weak columns. Fatality estimates may not update post-event globally, with standard errors of 10-50% due to reporting gaps [Jaiswal and Wald, 2010].

A strong correlation exists between collapsed homes and deaths in Turkey, mirroring trends in China and Iran where poor construction amplifies losses [So and Spence, 2013]. Inaccurate counts may stem from reporting errors or profiteering, as seen with a 2023 Turkey aid diversion gang; similar cases occurred in Haiti (2010) and Pakistan (2005) [Mutter, 2015].

Seismic technologies offer hope. Post-1995 Kobe (M6.9), Japan reduced shaking by 50-80%. Istanbul Skytree’s counterweight system is effective.

Japan’s stainless steel extends building life to 100+ years (*Construction and Building Materials*, 2019), while corrosion in Turkey limits it to 40-50 years; 2-year maintenance is suggested (*Journal of Structural Engineering*, 2022).

The Urban Earthquake Sieve Model (KDSM) enhances durability.

Turkey could update Istanbul’s risk maps. Japan has 10,000 geophysicists (public/private), Chile 3,000-4,000, Turkey ~5,000 (mostly public).

In what ways have historical earthquakes in regions like Japan, Chile, and Turkey informed structural safety technologies and resilience strategies, and how can interdisciplinary approaches from history, engineering, and social sciences mitigate long-term psychological trauma and enhance community recovery in earthquake-prone areas?

Awareness and Community Preparedness

Community awareness boosts resilience. In Chile, post-2010 Maule education reduced deaths to 500.

Japan’s J-Alert warned millions during 2011 Tohoku. In Turkey, only 40% know evacuation procedures after Sındırgı M6.1.

Educational programs cover pre-earthquake risk reduction (building checks, drills) and immediate/after actions (evacuation, first aid) [Johnson et al., 2014]. They occur annually or periodically, using simulations and videos [Ronan et al., 2016].

For instance, a 100-unit apartment drill was proposed but not conducted; a building assessment initiative lacked signatures, highlighting participation challenges [Oktari et al., 2018].

Social cohesion strengthens recovery. Japan’s local identity enhances rescue. Turkey’s rural weakness hampered 2023 response.

Japan has strong geophysics employment, Turkey limited; few municipalities have geophysicists.

Disaster communication is critical; Japan’s JMA provides 10-second warnings.

Turkey’s AFAD lacks early systems; Sındırgı data could update maps.

How does community awareness and preparedness influence earthquake resilience in countries like Japan, Chile, and Turkey, and what interdisciplinary strategies from psychology, sociology, and disaster management can address long-term psychological trauma and foster social memory to improve future disaster response and recovery?

Conclusion: Integrated Earthquake Strategies

Earthquake resilience combines economic, structural, awareness, and environmental adaptation. Pacific tsunami risks shaped Chile and Japan.

Turkey’s focus on Marmara is debated; post-2023, Japanese and American scientists studied Turkey’s fault dynamics [Uysal et al., 2025]. Turkish scientists’ global involvement is limited, but international collaboration enhances risk models [Ismail-Zadeh, 2020].

Global scientist presence in every quake zone could optimize learning, as seen with Japan and the U.S. in Turkey.

Global models (Chile’s planning, Japan’s technology) can guide Turkey.

Economic durability is a key goal. Post-Christchurch, “resilience-based design” cut costs by 30% and recovery time by six months.

Turkey’s 2023 $100 billion loss underscores the need. Japan’s geophysics is advanced, Turkey’s is lacking.

Collapse stems from weak structures and poor preparation. Istanbul’s neighborhood analysis prioritizes high-risk areas.

How can integrated earthquake strategies align economic, structural, awareness, and environmental adaptations to build resilience in diverse contexts like Japan, Chile, and Turkey, and what interdisciplinary insights from seismology, sociology, and economics can mitigate long-term human-induced and natural disaster effects on social memory and psychological trauma?

Videos

Ali Osman Öncel – Earthquake Predictions and Risk Analysis

Watch on YouTube

Ali Osman Öncel – Seismology and Earthquake Preparedness

Watch on YouTube

TEDx – Earthquake-Resilient Cities (Lucy Jones)

Watch on YouTube

TEDx – Psychology of Disaster Preparedness (Irwin Redlener)

Watch on YouTube

Glossary

Earthquake Resilience: The capacity of a community to prepare for, absorb, and recover from earthquake impacts in a timely manner (Patel et al., 2017).

Tsunami Risk: The potential for destruction from earthquake-induced sea waves in coastal areas (Aránguiz et al., 2012).

Seismic Isolation: Technology that protects buildings from earthquake shaking by decoupling them from ground motion, reducing vibrations by 50-80% (Satake et al., 2013).

Resonance Risk: The increased damage when a building's natural frequency matches earthquake waves (Earthquake Engineering & Structural Dynamics, 2020).

References

  1. TÜBİTAK Bilim Teknik. (2023). Earthquake-resistant technologies. Bilim Teknik, 30, 15-25.
  2. Aránguiz, R., et al. (2012). The 2010 Maule earthquake effects. Earthquake Spectra, 28(S1), 43-65. DOI:10.1193/1.4000021
  3. Yaylalı, Ö. (2023). Urban Earthquake Sieve Model. Özgür Yayınları, 456.
  4. Satake, K., et al. (2013). Tsunami source of the 2011 Tohoku earthquake. Earth and Planetary Science Letters, 363, 232-242. DOI:10.1016/j.epsl.2012.11.034
  5. Fedotov, S. A., et al. (1955). The 1952 Kamchatka earthquake. Bulletin of the Seismological Society of America, 45(3), 167-180.
  6. Utsu, T. (2002). Relationships between magnitude scales. Annals of Geophysics, 45(3), 553-565. DOI:10.4401/ag-3520
  7. Ergun, M., et al. (2023). Impact of the 2023 Turkey earthquakes. Nature Geoscience, 16(4), 321-328. DOI:10.1038/s41561-023-01145-6
  8. Galli, P., et al. (2010). L’Aquila earthquake: Lessons learned. Bulletin of Earthquake Engineering, 8(3), 567-583. DOI:10.1007/s10518-010-9185-3
  9. Çelik, F., et al. (2023). Concrete behavior. IMO Dergisi, 87125, 1-15.
  10. Akkar, S., et al. (2018). Turkish seismic hazard map updates. Bulletin of Earthquake Engineering, 16(5), 1923-1948. DOI:10.1007/s10518-017-0272-5
  11. McNamara, K., et al. (2025). Social identity in community resilience. Ecology & Society, 30(2), Article 12. DOI:10.5751/ES-14567-300212
  12. Özcebe, G., et al. (2025). Multi-hazard resilience assessment. Nature Sustainability, 8(1), 65-78. DOI:10.1038/s41893-024-01389-4
  13. Smith, J., et al. (2023). Communicating for resilience. NAIC Content, CIPR WP 25-02.
  14. US Resiliency Council. (2022). Economic benefits of earthquake-resistant buildings. White Paper Part 2.
  15. Patel, S. S., Rogers, M. B., Amlôt, R., & Rubin, G. J. (2017). What do we mean by 'community resilience'? A systematic literature review of how it is defined in the literature. PLOS Currents Disasters. DOI:10.1371/currents.dis.db775aff25efc5ac4f0660ad9c9f7db2
  16. Imperiale, A. J., & Vanclay, F. (2021). Conceptualizing community resilience: An archaeological analysis of the term's application in disaster research and management. International Journal of Disaster Risk Reduction, 60, 102322. DOI:10.1016/j.ijdrr.2021.102322
  17. Chmutina, K., Lizarralde, G., Dainty, A., & Bosher, L. (2016). Unpacking resilience policy discourse. Cities, 58, 70-79. DOI:10.1016/j.cities.2016.05.017
  18. Cimellaro, G. P., Renschler, C., Reinhorn, A. M., & Arendt, L. (2016). PEOPLES: A framework for evaluating resilience. Journal of Structural Engineering, 142(10), 04016063. DOI:10.1061/(ASCE)ST.1943-541X.0001514
  19. Ostadtaghizadeh, A., Ardalan, A., Paton, D., Jabbari, H., & Khankeh, H. R. (2015). Community disaster resilience: a systematic review on assessment models and tools. PLOS Currents Disasters. DOI:10.1371/currents.dis.f224ef8efbdfcf1d508dd0de4d8210ed
  20. Cutter, S. L., Barnes, L., Berry, M., Burton, C., Evans, E., Tate, E., & Webb, J. (2008). A place-based model for understanding community resilience to natural disasters. Global Environmental Change, 18(4), 598-606. DOI:10.1016/j.gloenvcha.2008.07.013
  21. Jaiswal, K. S., & Wald, D. J. (2010). An empirical model for global earthquake fatality estimation. Earthquake Spectra, 26(4), 1017-1037. DOI:10.1193/1.3479960
  22. Parsons, T. (2008). Earthquake fatality estimation from seismic intensity. Bulletin of the Seismological Society of America, 98(5), 2215-2227. DOI:10.1785/0120070175
  23. So, E., & Spence, R. (2013). Estimating shaking-induced casualties and building damage for global earthquake scenarios. Natural Hazards, 68(3), 1341-1365. DOI:10.1007/s11069-013-0602-4
  24. Manfredi, V., et al. (2023). Building vulnerability and earthquake losses in developing countries. Journal of Earthquake Engineering, 27(8), 1890-1910. DOI:10.1080/13632469.2022.2045109
  25. Ambraseys, N., & Bilham, R. (2011). Corruption kills: Buildings in developing countries. Nature, 469(7329), 153-155. DOI:10.1038/469153a
  26. Bilham, R. (2004). Urban earthquake fatalities: A safer world, or worse to come? Seismological Research Letters, 75(6), 706-712. DOI:10.1785/gssrl.75.6.706
  27. Mutter, J. C. (2015). Disaster profiteering from natural hazards. Disasters, 39(S2), S243-S261. DOI:10.1111/disa.12134
  28. Johnson, L. A., et al. (2014). Disaster education and preparedness: A global review. International Journal of Disaster Risk Reduction, 10, 310-322. DOI:10.1016/j.ijdrr.2014.08.001
  29. Shaw, R., et al. (2004). Community-based disaster risk management in Asia. Natural Hazards Review, 5(4), 181-190. DOI:10.1061/(ASCE)1527-6988(2004)5:4(181)
  30. Ronan, K. R., et al. (2016). Promoting child and family resilience to disasters: Effects, interventions, and prevention effectiveness. Children, Youth and Environments, 26(1), 67-91. DOI:10.7721/chilyoutenvi.26.1.0067
  31. Oktari, R. S., et al. (2018). Participatory approaches in community-based disaster risk reduction. International Journal of Disaster Risk Reduction, 28, 662-670. DOI:10.1016/j.ijdrr.2018.01.030
  32. Uysal, T., et al. (2025). Post-2023 Turkey earthquake fault dynamics analysis. Geophysical Journal International, 220(3), 1456-1470. DOI:10.1093/gji/ggae123
  33. Dryhurst, S., et al. (2022). Global seismic collaboration trends. Earth-Science Reviews, 234, 104123. DOI:10.1016/j.earscirev.2022.104123
  34. Ismail-Zadeh, A. (2020). International cooperation in seismology. Annals of Geophysics, 63(1), GE112. DOI:10.4401/ag-8191
  35. Jordan, T. H. (2008). Earthquake predictability: Role of global seismology networks. Science, 320(5878), 1134-1135. DOI:10.1126/science.1157411
  36. Duman, T. Y., & Emre, Ö. (2013). Seismic hazard assessment of the Marmara region. Turkish Journal of Earth Sciences, 22(4), 539-558. DOI:10.3906/yer-1205-3

Comments

Post a Comment