Yüzyılların karanlığı bir gecede çöktü. Gökyüzü, yıldızların ışığını bile kıskandıracak kadar karanlıktı. Uzak diyarlardan fısıldayan rüzgarlar, Maranya Sahil Kafe’deki bir grup dostun kulaklarına uğursuz haberler taşıdı: "Darbe oluyor," diyordu gölgeler. Cesur savaşçı Enar, fısıltılara kulak vererek büyülü bir kristal küreye baktı. Küre, Başbakan’ın cesur bir şekilde halkını sakinleştiren görüntülerini yansıttı: "Küçük bir askeri azınlığın kalkışmasına izin vermeyeceğiz," diyerek umut saçıyordu.
Fakat bu, sadece başlangıçtı. Kahramanlarımıza huzur veren bu açıklamaların ardından, evlerinde neler olup bittiğini anlamaya çalışarak büyülü küreye odaklandılar. Ardından, herkesin beklediği an geldi; Büyük Liderleri, dev ekranda göründü. "Bu bir darbe," dedi. "Bütün halkımızın sokağa çıkmasını talep ediyorum. Ben de sokaklara çıkacağım, ölümüne direneceğiz."
Bu karanlık gecede, bilge bir akademisyen olan Almar da sokaklara inen cesur yüreklerden biriydi. Maranya kasabasının dar sokaklarında, halkının arasında yürüdü. Demokrasiyi alenen destekledi, demokratik talepleri yükseltti ve hem meydanda hem de medyada demokratik tepkisini gösterdi.
Maranya kasabasının sokakları bomboştu, sadece bir avuç insan, kaderin kendilerine yüklediği ağır sorumluluğun farkında, evlerinden çıkmaya cesaret etti. Almar, ailesiyle birlikte büyülü at arabasına atladı. Eloria’nın dar sokaklarında, karanlığın ortasında ilerlemeye başladılar. İlk durağında, sessizliğin hüküm sürdüğü Eloria İhlas Tatil Köyü’ne ulaştılar. Yol boyunca hiçbir ruh yoktu, sadece karanlık ve belirsizlik. Fakat bu onları durduramazdı.
Maranya Belediyesi’nin bulunduğu merkeze geldiklerinde, muhafız kardeşlerinin gözlerindeki tereddütü gördüler. Ancak önlerinde duran iki büyülü araç, umut ışığını yeniden yaktı. Kornalar çalıyor, bayraklar sallanıyordu. Bu, karanlığı delip geçen bir ışık huzmesiydi.
Birlikte, araçlarının kornalarını çalarak ilerlemeye devam ettiler. Karşılarına çıkan halk, onlara geri dönmelerini ve halkın yürüdüğünü söylediğinde umutları daha da büyüdü. Artık yalnız değildiler. Maranya köyünden iskeleye doğru, önlerindeki araçları takip ederek gitmeye başladılar. Halkın arasında yürüdüler, selamladılar, birleştirdiler. Her yaştan, her kesimden insanlar, ellerinde bayrakları ve gözlerindeki inançla sokaklara dökülmüştü.
Minarelerden okunan büyülü dualar, maneviyatı yükseltti. Milli Mücadele ruhu yeniden canlanmıştı. Maranya, demokrasiye sahip çıktı. Küçük bir yerleşim yerinden bu kadar büyük bir yükseliş ve diriliş ruhu, ülkenin her köşesinde yankı buldu. Halk, demokrasiye ve özgürlüğe olan sarsılmaz inancıyla, darbecilere karşı tek bir saf oluşturdu.
Almar, halkın arasında yürürken, demokrasi mücadelesini anlatan bir büyülü video kaydetti. Ertesi sabahın erken saatlerinde, "Halkımız gece yarısı toplanmış, hepsi demokrasinin ışığını söndürmek isteyen darbecilere karşı protestolarını ifade ediyorlar," dedi.
Halkın bu inancı ve kararlılığı, darbecilerin hesap edemediği bir güçtü. Bir bilgenin sözleri, bu karanlık gecede bir kez daha anlam buldu: "Sahipsiz vatanın batması haktır. Sen sahip çıkarsan bu vatan batmayacaktır." Halk, demokrasiye, vatanına ve bağımsızlığına sahip çıktı. Ve o gece, karanlık yenildi, umut kazandı.
